Buduję relacje ze swoim dzieckiem każdego dnia… Każdego dnia, w każdej godzinie, w każdej minucie mogę wybierać to, co służy naszej relacji, nawet jeśli czasami moje wybory są nietrafione czy nie do końca wspierające…

*

Wybieram słuchanie, zamiast upominania i nieproszonych rad. Dbam o bliski kontakt, w którym wspieram, towarzyszę, próbuję zrozumieć, bez ocen, krytyki i etykietowania. Wchodzę w relację z ciekawością, zostawiając moje dorosłe “wiem lepiej” za drzwiami. Z uważnością i miłością patrzę na swoje dziecko, na to, co robi, co przeżywa, nawet jesli mam poczucie presji czasu. Dostrzegam i koncentruję się na wyjątkowości mojego dziecka, na jego talentach, potrzebach, a nie na moich oczekiwaniach wobec niego. Jestem mądrą przewodniczką i towarzyszką dla mojego dziecka, bo wiem, że potrzebuje mojego wsparcia.

*

Moje ręce przytulają, a nie szarpią. Moje usta błogosławią, a nie przeklinają. Moje oczy patrzą z miłością, a nie z wyrzutem. Częściej wybieram wspólne zabawy, spacer, oglądanie mrówek niż sprzątanie domu czy scrolowanie FB. Z wdzięcznością dziękuję za moje dziecko i każdą chwilę, którą razem dzielimy – i tą radosną, i tą trudną. Uczę, że to miłość, a nie władza czy siła, ma moc.

*

Przy całej miłości do swojego dziecka, nie zapominam, że ta miłość zaczyna się we mnie – w mojej relacji do siebie, w obecności i uważności na swoje emocje, potrzeby, wartości, marzenia, słabości… Słucham swojego serca, by móc usłyszeć serce swojego dziecka Opłakuję to, co poszło nie tak, jakbym chciała, i idę do przodu, wiedząc że jeszcze nieraz potknę się na tej drodze miłości.

Wiem, że nie muszę być idealna. Chcę być obecna.

Monika Iskierka-Mreńca

Napisałam ten tekst zainspirowana słowami Diane Loomans “Gdybym mogła od nowa wychowywać dziecko…” Bardzo chciałabym za kilka lat mieć poczucie, że byłam obecną w życiu moich dzieci i nie żałować momentów, w których mogłam dać miłość, a tego nie zrobiłam. – Czy każdy mój dzień przepełniony jest obecnością, uważnością, czułością i cierpliwością? – Nie. – Czy jest to łatwe zadanie? – Nie. – Ale wiem, że warto…